Η «ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ» ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
"Πίσω στην Αθήνα. Η αντιδικία γύρω από τις εκλογές του 1961 δεν είχε κατασιγάσει. Όλοι περίμεναν τη σύνοδο της νέας Βουλής και τη σύγκρουση μέσα σ' αυτή. Οι εφημερίδες προανάγγελναν σφοδρή αναμέτρηση, το θερμόμετρο είχε ανέβει κατακόρυφα. Εκείνο το βράδυ, έβραζε η Βουλή. Όλα τα μάτια του λαού ήταν στραμμένα στη συζήτηση που ακολούθησε τις εκλογές του 1961, τις περιβόητες "εκλογές βίας και νοθείας".
Στο περιστύλιο της Βουλής ήταν μαζεμένος μεγάλος αριθμός βουλευτών. Οι συζητήσεις είχαν ανάψει και ήταν πολύ πιθανό να ακολουθήσουν επεισόδια. Γι' αυτό και ο πολύπειρος πρόεδρος της Βουλής κ. Ροδόπουλος είχε χτυπήσει τα κουδούνια πως η συνεδρίαση αρχίζει. Ήμασταν ήδη στην τρίτη μέρα των προγραμματικών δηλώσεων και η κατάληξη θα σημειωνόταν στις 12 ακριβώς , κατά τον κανονισμό .
Η αίθουσα ήταν ήδη κατάμεστη και στο βήμα οι βουλευτές συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, με βάση τον κατάλογο που από μέρες είχε συμφωνηθεί. Κάθε κόμμα είχε κάνει τις προτάσεις του. Από την ΕΔΑ είχαν ήδη μιλήσει ο πρόεδρος Πασαλίδης και ο Ηλίας Ηλιού, κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος. Ο Αντώνης Μπριλλάκης, συντονιστής της κοινοβουλευτικής μας ομάδας, είχε προσθέσει στον κατάλογό μας και το δικό μου όνομα, αδιαφορώντας για τις σφοδρές μου αντιρρήσεις. Ήμουν καινούριος βουλευτής, δεν είχα καν δει τους χώρους της Βουλής, δεν είχα "ζεστάνει" το κάθισμά μου, και η συζήτηση ξεπερνούσε τα μέτρα μoυ. «Μην τα υπερβάλλεις τα πράγματα. Θα δεις πως θα τα καταφέρεις. Μην έχεις άγχος και τρακ.
Συγκέντρωσε τις σκέψεις σου με ψυχραιμία», με συμβούλεψε και με ενθάρρυνε ο Αντώνης.
Αυτά όλα ήταν καλά. Αλλά καταλάβαινα πως το ακροατήριο της Βουλής ήταν το δυσκολότερο απ' όσα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το πιο απαιτητικό και το πιο αυστηρό στις κρίσεις του. Η περίοδος χάριτος εξαντλείται για κάθε νέο βουλευτή στην πρώτη του ομιλία, τη λεγόμενη παρθενική. Τότε, βέβαια, όλοι τον ακούν με επιείκεια. τον χειροκροτούν, έστω κι αν είναι αντίπαλος και στο τέλος τον συγχαίρουν ευγενικά γιατί πέρασε το βάπτισμα του πυρός. Για μένα όμως το πυρ ήταν μπροστά και ένιωθα σαν αναστενάρης. Κάθισα θορυβημένος στη θέση μου και παρακολουθούσα τη συζήτηση
όπως εξελισσόταν μέσα σε δαιμονισμένη φασαρία που την έλεγχε ο μάστορας πρόεδρος Ροδόπουλος, ο οποίος, κατά τη συνήθειά του, πετούσε πότε πότε κανένα λογοπαίγνιο για να φαιδρύνει την ατμόσφαιρα, πράγμα που του κόστισε μιαν αυστηρότατη προειδοποίηση από την πλευρά του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ο αρχηγός του Κέντρου έμπαινε στην αίθουσα με καλομελετημένη έκφραση στο πρόσωπο. Συνήθως προχωρούσε με προσεκτικά, αργά βήματα και χαιρετούσε με χειραψία τους βουλευτές των πρώτων εδράνων, ώσπου να καθίσει. Εκείνο το βράδυ μπήκε καθυστερημένα, μέσα σε μια έκρηξη επευφημιών, με έκφραση αγέλαστη και παγωμένη, δεν χαιρέτησε κανέναν και κάθισε αμέσως στο έδρανό του. "Θα έχουμε θύελλα" , σχολίασαν οι εμπειρότεροι κι εγώ σκέφτηκα πως ίσως σε λίγο βρισκόμουν στο μάτι του κυκλώνα. Έσκυψα στις σημειώσεις μου και τις συγχρόνιζα με την εξέλιξη της συζήτησης.
Στο μεταξύ η ώρα περνούσε και πλησιάζαμε στο τέλος της συζήτησης. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ετοιμαζόταν για την τελευταία του ατάκα και αδημονούσε για την ώρα που θα ανέβαινε στο βήμα. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη ηλεκτρισμένη και ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ετοιμαζόταν να πει κι αυτός την τελευταία του λέξη. Ήταν φανερό πως η χώρα θα έμπαινε σε περίοδο οξύτατων εντάσεων. Εκείνη την ώρα ακριβώς ο Ροδόπουλος ανήγγειλε: "Ο κατάλογος των αγορητών εξηντλήθη. Τελευταίος ομιλητής, για 5 λεπτά, ο βουλευτής κ. Λ. Κύρκος".
Αισθάνθηκα μια ηλεκτρική εκκένωση, καθώς σηκώθηκα από τη θέση μου βαδίζοντας προς το βήμα. Είχα μπροστά μου μια αίθουσα που απορούσε τι διάβολο θέλει ένας νέος βουλευτής σ' αυτήν τη συζήτηση, εκείνη την ώρα που κορυφωνόταν η ένταση. Έβλεπα και τον Γεώργιο Παπανδρέου σε κατάσταση νευρικής αλλοφροσύνης, καθώς του έκλεβα τα λίγα λεπτά που θα μπορούσε να συνοψίσει τη θέση του. Τον έβλεπα και ήταν ολόκληρος μια νευρική έκκληση: Τελείωνε!
Πραγματικά, κατήγγειλα με δυο λόγια τη βία και τη νοθεία και προανήγγειλα την αντίδραση του λαού, έφερα μερικά παραδείγματα από τις εκλογές στην Κρήτη, μίλησα για τους δυο νεκρούς νέους, τον Βελδεμίρη και τον Κερπινιώτη, και ευχαρίστησα το σώμα για την ευμενή προσοχή του. Το ρολόι έδειχνε 12 παρά 2. 0 αρχηγός της ΕΚ άρπαξε το μικρόφωνο, κατήγγειλε και πάλι τον ανάξιο αρχηγό του ΓΕΣ στρατηγό Καρδαμάκη ως επιχειρησιακό βραχίονα του σχεδίου της βίας και της νοθείας και εξήγγειλε τον ανένδοτο αγώνα .
Ήταν η παρθενική μου ομιλία. Ο πατέρας μου, παλιός και έμπιστος κοινοβουλευτικός, με είχε συμβουλέψει: «Μη βιαστείς ν' ανέβεις στο βήμα. Μείνε στο έδρανό σου, άκουγε με προσοχή, διάβασε καλά τον κανονισμό και όταν αισθανθείς ώριμος, προχώρα». Εμένα, όμως, μ' έριξε στη θάλασσα, όπως είπα, ο Μπριλλάκης μαζί με τον Εφραιμίδη. Δεν πνίγηκα. Κατέβηκα με δυσκολία από το βήμα και αργότερα μαζεύτηκαν γύρω και με συνέχαιραν, από ευγένεια, διάφοροι συνάδελφοι. Κάποια στιγμή με πλησίασε ένας πρακτικογράφος της Βουλής (ήταν από το Περιστέρι , δεν θυμούμαι το όνομά του) και μου είπε: "Καλά τα πήγες. Όμως μπροστά στον πατέρα σου δεν πιάνεις χαρτωσιά!". Χάρηκα για την κρίση του. Ήταν από τους παλιούς και έμπειρους πρακτικογράφους, και αισθάνθηκα άνετα."
"Πίσω στην Αθήνα. Η αντιδικία γύρω από τις εκλογές του 1961 δεν είχε κατασιγάσει. Όλοι περίμεναν τη σύνοδο της νέας Βουλής και τη σύγκρουση μέσα σ' αυτή. Οι εφημερίδες προανάγγελναν σφοδρή αναμέτρηση, το θερμόμετρο είχε ανέβει κατακόρυφα. Εκείνο το βράδυ, έβραζε η Βουλή. Όλα τα μάτια του λαού ήταν στραμμένα στη συζήτηση που ακολούθησε τις εκλογές του 1961, τις περιβόητες "εκλογές βίας και νοθείας".
Στο περιστύλιο της Βουλής ήταν μαζεμένος μεγάλος αριθμός βουλευτών. Οι συζητήσεις είχαν ανάψει και ήταν πολύ πιθανό να ακολουθήσουν επεισόδια. Γι' αυτό και ο πολύπειρος πρόεδρος της Βουλής κ. Ροδόπουλος είχε χτυπήσει τα κουδούνια πως η συνεδρίαση αρχίζει. Ήμασταν ήδη στην τρίτη μέρα των προγραμματικών δηλώσεων και η κατάληξη θα σημειωνόταν στις 12 ακριβώς , κατά τον κανονισμό .
Η αίθουσα ήταν ήδη κατάμεστη και στο βήμα οι βουλευτές συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, με βάση τον κατάλογο που από μέρες είχε συμφωνηθεί. Κάθε κόμμα είχε κάνει τις προτάσεις του. Από την ΕΔΑ είχαν ήδη μιλήσει ο πρόεδρος Πασαλίδης και ο Ηλίας Ηλιού, κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος. Ο Αντώνης Μπριλλάκης, συντονιστής της κοινοβουλευτικής μας ομάδας, είχε προσθέσει στον κατάλογό μας και το δικό μου όνομα, αδιαφορώντας για τις σφοδρές μου αντιρρήσεις. Ήμουν καινούριος βουλευτής, δεν είχα καν δει τους χώρους της Βουλής, δεν είχα "ζεστάνει" το κάθισμά μου, και η συζήτηση ξεπερνούσε τα μέτρα μoυ. «Μην τα υπερβάλλεις τα πράγματα. Θα δεις πως θα τα καταφέρεις. Μην έχεις άγχος και τρακ.
Συγκέντρωσε τις σκέψεις σου με ψυχραιμία», με συμβούλεψε και με ενθάρρυνε ο Αντώνης.
Αυτά όλα ήταν καλά. Αλλά καταλάβαινα πως το ακροατήριο της Βουλής ήταν το δυσκολότερο απ' όσα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το πιο απαιτητικό και το πιο αυστηρό στις κρίσεις του. Η περίοδος χάριτος εξαντλείται για κάθε νέο βουλευτή στην πρώτη του ομιλία, τη λεγόμενη παρθενική. Τότε, βέβαια, όλοι τον ακούν με επιείκεια. τον χειροκροτούν, έστω κι αν είναι αντίπαλος και στο τέλος τον συγχαίρουν ευγενικά γιατί πέρασε το βάπτισμα του πυρός. Για μένα όμως το πυρ ήταν μπροστά και ένιωθα σαν αναστενάρης. Κάθισα θορυβημένος στη θέση μου και παρακολουθούσα τη συζήτηση
όπως εξελισσόταν μέσα σε δαιμονισμένη φασαρία που την έλεγχε ο μάστορας πρόεδρος Ροδόπουλος, ο οποίος, κατά τη συνήθειά του, πετούσε πότε πότε κανένα λογοπαίγνιο για να φαιδρύνει την ατμόσφαιρα, πράγμα που του κόστισε μιαν αυστηρότατη προειδοποίηση από την πλευρά του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ο αρχηγός του Κέντρου έμπαινε στην αίθουσα με καλομελετημένη έκφραση στο πρόσωπο. Συνήθως προχωρούσε με προσεκτικά, αργά βήματα και χαιρετούσε με χειραψία τους βουλευτές των πρώτων εδράνων, ώσπου να καθίσει. Εκείνο το βράδυ μπήκε καθυστερημένα, μέσα σε μια έκρηξη επευφημιών, με έκφραση αγέλαστη και παγωμένη, δεν χαιρέτησε κανέναν και κάθισε αμέσως στο έδρανό του. "Θα έχουμε θύελλα" , σχολίασαν οι εμπειρότεροι κι εγώ σκέφτηκα πως ίσως σε λίγο βρισκόμουν στο μάτι του κυκλώνα. Έσκυψα στις σημειώσεις μου και τις συγχρόνιζα με την εξέλιξη της συζήτησης.
Στο μεταξύ η ώρα περνούσε και πλησιάζαμε στο τέλος της συζήτησης. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ετοιμαζόταν για την τελευταία του ατάκα και αδημονούσε για την ώρα που θα ανέβαινε στο βήμα. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη ηλεκτρισμένη και ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ετοιμαζόταν να πει κι αυτός την τελευταία του λέξη. Ήταν φανερό πως η χώρα θα έμπαινε σε περίοδο οξύτατων εντάσεων. Εκείνη την ώρα ακριβώς ο Ροδόπουλος ανήγγειλε: "Ο κατάλογος των αγορητών εξηντλήθη. Τελευταίος ομιλητής, για 5 λεπτά, ο βουλευτής κ. Λ. Κύρκος".
Αισθάνθηκα μια ηλεκτρική εκκένωση, καθώς σηκώθηκα από τη θέση μου βαδίζοντας προς το βήμα. Είχα μπροστά μου μια αίθουσα που απορούσε τι διάβολο θέλει ένας νέος βουλευτής σ' αυτήν τη συζήτηση, εκείνη την ώρα που κορυφωνόταν η ένταση. Έβλεπα και τον Γεώργιο Παπανδρέου σε κατάσταση νευρικής αλλοφροσύνης, καθώς του έκλεβα τα λίγα λεπτά που θα μπορούσε να συνοψίσει τη θέση του. Τον έβλεπα και ήταν ολόκληρος μια νευρική έκκληση: Τελείωνε!
Πραγματικά, κατήγγειλα με δυο λόγια τη βία και τη νοθεία και προανήγγειλα την αντίδραση του λαού, έφερα μερικά παραδείγματα από τις εκλογές στην Κρήτη, μίλησα για τους δυο νεκρούς νέους, τον Βελδεμίρη και τον Κερπινιώτη, και ευχαρίστησα το σώμα για την ευμενή προσοχή του. Το ρολόι έδειχνε 12 παρά 2. 0 αρχηγός της ΕΚ άρπαξε το μικρόφωνο, κατήγγειλε και πάλι τον ανάξιο αρχηγό του ΓΕΣ στρατηγό Καρδαμάκη ως επιχειρησιακό βραχίονα του σχεδίου της βίας και της νοθείας και εξήγγειλε τον ανένδοτο αγώνα .
Ήταν η παρθενική μου ομιλία. Ο πατέρας μου, παλιός και έμπιστος κοινοβουλευτικός, με είχε συμβουλέψει: «Μη βιαστείς ν' ανέβεις στο βήμα. Μείνε στο έδρανό σου, άκουγε με προσοχή, διάβασε καλά τον κανονισμό και όταν αισθανθείς ώριμος, προχώρα». Εμένα, όμως, μ' έριξε στη θάλασσα, όπως είπα, ο Μπριλλάκης μαζί με τον Εφραιμίδη. Δεν πνίγηκα. Κατέβηκα με δυσκολία από το βήμα και αργότερα μαζεύτηκαν γύρω και με συνέχαιραν, από ευγένεια, διάφοροι συνάδελφοι. Κάποια στιγμή με πλησίασε ένας πρακτικογράφος της Βουλής (ήταν από το Περιστέρι , δεν θυμούμαι το όνομά του) και μου είπε: "Καλά τα πήγες. Όμως μπροστά στον πατέρα σου δεν πιάνεις χαρτωσιά!". Χάρηκα για την κρίση του. Ήταν από τους παλιούς και έμπειρους πρακτικογράφους, και αισθάνθηκα άνετα."
Σταύρος Παπαθανάκης
Λεωνίδας Κύρκος,μια μεγάλη προσωπικότητα της πολιτικής ζωής της χώρας
και της Θράκης-Στιγμές από την προσωπική του διαδρομή
Εφημερίδα "Παρατηρητής της Θράκης"
Πέμπτη , 27 Οκτωβρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου